Gabriele Pezone (Włochy) - organy
Matteo Cossu (Włochy) - skrzypce

Program:

Antonio Vivaldi - Sonata in Si minore op. 2 nr 5 RV 36 (Andante,Allegro, Presto)
Gaetano Donizetti - Grande offertorio in Do minore
Jan Sebastian Bach - Ciaccona na skrzypce solo (z Partity d-moll BWV 1004)
Vincenzo Bellini - Sonata per organo in Sol maggiore
George Frideric Handel - Sonata per violino ed organo in Fa maggiore op. 1 n. 12 (Adagio, Allegro, Largo, Allegro)
Gaetano Donizetti - Grande offertorio in Re maggiore
Arcangelo Corelli - Sonata in Re Minore Op. 5 No. 12 ''Follia'' (arr. Leonard)

Wstęp wolny

Gabriele Pezone

Pianista, organista, dyrygent chóralny i symfoniczny.Gabriele Pezone studiował we Włoszech i Bułgarii, oraz odbył kursy mistrzowskie z m.in. Roberto Prossedą, Alessandrą Ammarą, Nicolą Samale, Deyanem Pavlovem i Olivierem Latrym (organistą w Notre Dame de Paris). Prowadził wiele orkiestr z repertuarem operowym i symfonicznym we Włoszech, Meksyku, Bułgarii, Polsce, Macedonii, Turcji, Portugalii, USA, Ekwadorze, Egipcie, Macedonii, Japonii, Tajlandii i Kazachstanie, oraz w Czechach w bardzo prestiżowej Smetana Hall w Pradze. Występował także jako pianista lub organista w Chorwacji, Francji, Szwecji, Australii, Nowej Zelandii, Hong Kongu, Hiszpanii, Danii, Niemczech i Polsce. Jest dyrektorem artystycznym Orchestra da Camera „Città di Fondi”, Fondi Music Festival, Festival Organistico Pontino i Italian International Cello Competition. W 2006 roku wygrał piątą edycję Międzynarodowej nagrody „Giuseppe Sciacca” utworem na fortepian „Mozarteum”. Prestiżowa nagroda tego konkursu została mu przyznana we Włoskiej Izbie Deputowanych. Jego liczne występy były transmitowane przez TVP (Polska), Radio Maria, Rai Uno i RaiTre. Nagrywał m.in. dla Amadeusa, najważniejszego magazynu muzyki klasycznej we Włoszech. Jego globalne zainteresowanie sztuką dźwięku skłoniło go do zainteresowania się muzyką ludową i akordeonem folkowej grupy „Città di Fondi”, która w 2011 roku zdobyła „Best Music Award” w „8th International Nicosia” Festiwal Tańca Ludowego ”(Cypr).

Matteo Cossu

Naukę gry na skrzypcach rozpoczął w wieku sześciu lat, ukończył natomiast w Konserwatorium Morlacchi w Perugii pod kierunkiem Georga Möncha. Zaraz potem kontynuował naukę u Carlo Marii Parazzoli. Studiował także w National Academy of Santa Cecilia i uzyskał dyplomy High Specialization na skrzypcach z Sonig Tchakerian i muzyką zespołową z Rocco Filippini; uzyskał także tytuł magistra w dziedzinie muzyki kameralnej u Pier Narciso Masi w Akademii Pianistycznej „Incontri col Maestro”, gdzie studiował repertuar sonat na skrzypce i fortepian. Uczęszczał na mistrzowskie kursy jako stały student prestiżowych włoskich i europejskich akademii: Salzburg Mozarteum z Pierre Amoyal, Académie de musique Tibor Varga z Sion z Francesco De Angelis i Victor Pikayzen, międzynarodowy kampus muzyczny Sermoneta z Rocco Filippini oraz Mariana Sirbu, Chigiana Academy of Siena z Giuliano Carmignolą oraz Trio of Trieste otrzymujące stypendium i dyplom za zasługi. Przez rok uczęszczał do Międzynarodowej Wyższej Szkoły Muzyki Kameralnej Trio di Trieste w Duino i przez trzy kolejne lata uczęszczał na kursy mistrzowskie prowadzone przez Borisa Belkina w Akademii Sztuk Pięknych w Rzymie. Współpracuje z różnymi orkiestrami, z którymi grał w ważnych salach koncertowych: Filharmonii Berlińskiej, Royal Albert Hall w Londynie, Sala Santa Cecilia i Sala Sinopoli w Parco della musica, Auditorium della Conciliazione.
Wykonuje działalność koncertową zarówno jako solista, jak i w duecie fortepianowym; Prowadził mistrzowskie kursy muzyki kameralnej na Uniwersytecie Waikato w Hamilton (Nowa Zelandia) i grał w Audytorium Muzeum Waikato w tym samym mieście. Regularnie współpracuje z barokową orkiestrą kameralną Concerto w Rzymie, z którą występuje jako solista Quattro Stagioni Vivaldiego. Z Orquestra Sinfónica del Estado de México zagrał Koncert na skrzypce i orkiestrę nr.2 Béli Bartóka w reżyserii Maestro Enrique Bátiz Campbell. Równolegle do działalności instrumentalisty podjął studia muzykologiczne pod kierunkiem prof. Franco Carlo Ricci z Uniwersytetu Tuscia w Viterbo, gdzie uzyskał tytuł licencjata w dziedzinie sztuki, muzyki i rozrywki oraz tytuł magistra filologii współczesnej; jego tezy otrzymały najwyższe oceny, pochwały i szacunek prasy. W październiku 2012 roku zdobył trzyletnie stypendium na doktorat z muzykologii na Uniwersytecie w Pawii. Po studiowaniu filologii muzycznej i praktyce performatywnej uzyskał tytuł doktora w dziedzinie muzykologii w dniu 23 lutego 2016 r. Wydawnictwo EAI opublikowało jego książkę Prokofiewa spotyka Eisensteina. Jest autorem wielu publikacji wydawanych w kraju i zagranicą. Obecnie współpracuje z Tartiniano Study Centre, dla którego jest kuratorem pierwszej edycji krytycznej.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury w ramach programu „Muzyka”, realizowanego przez Instytut Muzyki i Tańca.